اریک موسامبانی شناگری از گینه بود که در المپیک سال 2000 میلادی شرکت کرد ولی برنده نشد. او تا زمان شرکت در مسابقه ، هیچ وقت یک استخر بزرگ ندیده بود و در کشورش در استخر یک هتل که فقط 20 متر طول داشت تمرین می کرد. 

دو شرکت کننده دیگر از نیجر و تاجیکستان هر دو به علت شیرجه ی اشتباه در شروع مسابقه از دور حذف شدند  اریک به تنهایی در استخر مسابقه به شنا کردن ادامه داد. علاوه بر این او هیچ وقت در یک مسیر صد متری مسابقه نداده بود. او در حالی که سرش را از آب بالا گرفته بود و به سختی پا می زد به شنا کردن ادامه داد. 

اولین طول استخر را با تقلای فراوان ، طی کرد و هنگام پیمودن طول دوم ، نزدیک بود غرق شود ولی او آنچه در توان داشت انجام داد. 30 متر مانده به خط پایان 17 هزار تماشاگر به تشویق او پرداختند و با هر پایی که او میزد صدای تشویق تماشاگران بلند تر می شد. 10 متر مانده تا پایان کار او مانند چوب پنبه روی سطح آب بالا و پایین می رفت و جمعیت تشویقش می کردند.

سر انجام هنگامی که به پایان مسیر مسابقه رسید سقف استادیوم از هلهله و پای کوبی تماشا گران در حال کنده شدن بود ! او مسیر مسابقه را در 1 دقیقه و 52 ثانیه طی کرده بود یعنی 1 دقیقه دیر تر از رکورد دیگران ، اما کسی به این موضوع توجه نکرد چون اریک آنچه در توان داشت انجام داده بود.

در یک کلام :

وقتی دیگران بدانند که شما آنچه را در توان داشته اید انجام داده اید ، بدون توجه به نتیجه آن را از شما خواهند پذیرفت و حمایت تان خواهند کرد.

منبع: مجله شادکامی